22 lutego 2015

Shine on You Crazy Diamond

Uroczyście inauguruje się właśnie kolejny rok działalności.

Ten wpis miał się pojawić już dawno w sumie i miał być bardziej spektakularnym wydarzeniem, bo miał zostać nadany z autobusu. Z urządzenia mobilnego. No ale nie umiemy i bedziemy pisać z komputera przez wifi.

No to tera... Wywód na dziś:
W kilku postach z poprzednich lat sygnalizowane było, że prześladuje nas kawałek z tekstem: Świat się nie kończy, świat się zaczyna. To trwało długo i było uciążliwe. Kąsało wrażliwość, jak kąsacz z Gothica, czyli krótko mówiąc bardzo kąsało. Nie tak fajnie jakoś podgryzało sobie, jak chomiczki winogronka, czy coś... To kurwa znienacka wbijało zębiska w sam środek mózgu i wysysało do cna melatoninę z szyszynki. A jak się człowiek nie wyśpi, to wszystko w pizdu... Innym razem wpierdalało cały zapas endorfin, niczym jebany wysysacz kóz, po czym uciekało niezauważone poklaskując jeszcze z dystansu. Czasem po prostu wkurwiało, na wzór komara. I nie poradzisz.

Jednak niedawno nadeszło wybawienie. Oswobodzenie spod terroru wyżej wymienionego wersu. Tak na pierwszy rzut oka. Bo tak na prawdę podziało się jeszcze gorzej.
Przypałętało się to to, jak zazwyczaj w takich przypadkach bywa rano, trochę na nieświadomce. Źródłem było radio chyba. Do tej pory staraliśmy się ignorować alarmujące doniesienia znajomych w stylu: e, staaary, ale chujową piosenkę dziś słyszałem w robocie, ocipiejesz - gwarantuję. Poza tym po takim zaanonsowaniu, to jak ta chujowa piosenka od kumpla szła z jutuba, czarna magia nie działała. Kończyło się najczęściej lakonicznej dezaprobacie, coś jak: no, faktycznie chujowa, weźże to wyłącz, bo nie szczymie...

Tak więc kiedyś, w tamtym tygodniu, co był przed tym tygodniem, niefortunnie zapadła decyzja, żeby wykorzystać radio, jako budzik. Bo budzik nie budził nic a nic.
Poddaliśmy wszystkich znajdujących się w potencjalnym polu rażenia różnym działaniom profilaktycznym, które podnosiły odporność na Kombi przez dwa i, na wałki Perfektu, całą paletę chujenki ze Stanów, nawet na Kukiza z Borysewiczem i Śniadanie Do Łóżka w wykonaniu Piaska - Piasecznego. Przygotowanie wydawało się wzorowe. Można było działać. Budzik ciach na wybraną godzinkę, pyk dziada pod wzmacniacz i zaczynamy spać! Ale kurwa klawo!
Ostatecznie telefon się rozładował w nocy i radio nie włączyło się wcale. Bo to radio miało iść z telefonu tak wogle...
Wróćmy jednak do tematu. Jako, że obowiązuje właśnie zima (ponoć), to ktoś postanowił jebnąć se lodowisko pod naszym prawie oknem. Naczy, no po drugiej stronie rzeki, tam przy drodze - lecz to jest ciągle na tyle blisko, żeby siać spustoszenie. To jest największe kurwa, odkryte lodowisko w kraju. No to poszło... Ace of Base przeplatane hitami z radia, a na dojebkę Stachurski. Tego nikt się nie spodziewał w najśmielszych wizjach.
Od razu okazało się, że błędem było twierdzenie, iż kawałki, które natenczas wiater nosił po rewirze, to jest jakaś tradycyjna muzyka busiarzy - po prostu muzyka z busa, albo jakaś rzadko aktualizowana składanka z telezakupów mango (coś w stylu Nutki Dla Busistów, czy tam Platynowa Kolekcja Szofera). Wzięło się ono (to przekonanie) stąd, że nazbyt pochopnie ograniczyliśmy obszar występowania opisywanych przejawów twórczości ludzkiej - właśnie do busów i pekaesów, w których zwykle mieliśmy z tymi przejawami do czynienia.
Możliwe, że zadziałał mechanizm wypierania niewygodnej prawdy - tak po prawdzie.

No i bębni dalej to lodowisko całymi dniami. Przez to dało się zaobserwować wiele często wracających, wprost chujowych tworów, których stan dotychczasowej wiedzy nie obejmował. Tworów zupełnie nowych, ciągnących za sobą nieznane, w wysublimowany sposób spierdolone, zjawiskowo zjebane wariacje na temat swądu kupska, który wydawał się już być tematem dawno wyeksploatowanym i niezdolnym do szokowania.
Mowa oczywiście o swądzie metaforycznym, bo przecież uszami na szczęście się nie ma powonienia raczej. Albo znowu nam coś umyka.
W każdym razie finał tej historii jest taki, że na miejsce tamtej linijki z repertuaru klaskających ćwoków wbił się z impetem dużo bardziej irytujący zestaw złotych myśli, na które póki co szczepionki nie ma. Oto materiał poglądowy:
  • Żadnego końca świata dziś nie będzie, bo w Tokio jest już jutro. Wciąż waham się, wciąż chcę cię mieć, chce chcę pewność absolutną.
  • Wiem, co to znaczy, wiem. Nie odnajdzie nas już ten kolejny dzień. Nie, nie jest aż tak źle, jutro udam, że to tylko zwykły sen.
  • Więc przyszedłeś do mnie, a ja nie wiem co mam zrobić z tym, bo ja jednak nie jestem sama, ha! Chociaż chciałam żebyś ze mną był, o tak! 
Ten koleś, co nie był Mickiewiczem, ani tym trzecim, co coś  pisał, że tańczyli gdzieś tam, pod szubienicą... Ten jeszcze jeden - tak cherlawy, z wąsem, niczym Zorro... No ten... Zostanie on teraz, w każdym razie, sparafrazowany, żeby dodać majestatu temu postu:  
Że taką chujnię ktoś śpiewać chcieć może - smutno mi boże.

Więc tego... Co by tu... aaaa, no - zdjęcie:


Kraków, ul. Dominikańska, 04.02.2015