hulaj dusza - piekła nie ma. nie ma boga - hulajnoga.

Co tu dużo gadać. Nie ma hi hi, nie mówiąc o ha ha.

Dziś na sztywno i poważnie.

Do tego stopnia, że zaleca się włożyć koszul biały, podwiązać fontaź pod szyją, spodnie nienaganne na kant, buciwo natrzeć łojem, a potem wypucować, w garść goździk i bagnet na broń łamane przez but w butonierce.

I jak wychodzisz, to zamknij mieszkanie. I sprawdź, czy wyłączyłeś żelazko, drogi czytelniku. I wróć się jeszcze z klatki i sprawdź, czy zamknąłeś mieszkanie. No.

W tamtym miesiącu mało było stereotypu. Na dobrą sprawę to był najbardziej przymrużony miesiąc, jaki do tej pory dane im było przeżyć. Trwała powściągliwość  - daleko było do bujnej secesji, która co dzień, przed zaśnięciem zaprząta głowę. Było mgliście, choć jasno i ciepło.

Drogi pokrywały jeszcze zdechłe kończyny drzew, zaś dziury wypełniał rdzawy szlam, który rozpływał się szczelinami, po czym znikał.

Codzienności zdarzało się zaburzyć. Nocą czuło się dzień, zaś w dzień, na miejsce, dajmy na to południa, wskakiwała północ i trzymała się gwiezdnymi ząbkami, dopóki nie odgonił jej ostry zapach kawy przedzawałowej. Przy ucieczce północ naciągała kotom ogony, wiązała supły na ptasich gardłach, deptała nowalijki, albo podbierała z lodówek.

Pewne były tylko zastane od lat budynki, w których duszę rysowały kroki stałych bywalców. Czczący świętą trójzmienność robotnicy, siłą wklejeni w ulicę pijacy, ożywieni lunatycy, zwyrodnialcy, zakochani, lub najzwyklej pierdolnięci. Wszyscy gdzieś się szwędali niezależnie od pory. Pierogi już całkiem ostygły.

A tamci, to już w ogóle... Liczyli prześwity asfaltu, pękające, jak włosowate naczynka, pomiędzy łatami. Było do tej pory osiem. Pomiar był bardzo niedokładny. Chodziło o urozmaicenie. Tamci byli z najgorszych. Ze znudzonych.

Pierogi były obudowane zadziwiająco małym kioskiem. Kiosk nigdy nie będzie zbyt szczęśliwym lokum dla punktu gastronomicznego. Kwestia estetyki, klaustrofobii, albo jeszcze czegoś innego. Po prostu nie.

Przykładanie tamtej obudowy pierogów do jakiegokolwiek kryterium mijało się z celem. Takie miejsca widywało się rzadko nawet na dworcach kolejowych. Zdawało się, że nędza i odarte ściany wyssały przestrzeń z tamtego miejsca do tego stopnia, że powierzchnię każdego stolika trzeba było przeciąć na dwa, żeby można było odebrać zamówienie z okienka. Nie wiadomo, co mocniej kopało - ściany, czy kalendarze, które miały maskować ich mankamenty.

Pewien pan, któremu wszystko było jedno, siedział naprzeciwko stolika, na którym ustawiono pierogi. Zarówno pana, jak i jego pierogi można było już wpisać na listę oczekujących na miano stałego wystroju kiosku. Pan jednak zrzekł się kandydatury i odstawiając pusty kufel zaprzepaścił godziny, dni, a może nawet miesiące dekorowania sobą pustego prawie kiosku. Na domiar złego wstał, zapłacił i wyszedł.

+ wersja dla opornych:

Lezą se luzie o jakiejś dzikiej porze, a tam chłop wychodzi z baru mlecznego. Pewno najebany.

Liszki, ul. Krakowska, 31.11.2013